YAZDIKÇA YAZASIM GELİYOR

Olduğu Gibi

“Bu sene iyi geçmedi söylemem lazım, kader beni hiç seçmedi ama görmemem lazım

Belki birden bire yeniden başlamam gerek” diyor ya Sertap Erener, Çok yıllardır iyi geçmiyor günlerim/iz.

Her düşüşten sonra yeniden ayağa kalkarken mırıldanıyorum bu şarkıyı.

Küçük adımlarla ilerleyeceğim belki ama geriye dönüşleri azaltıyorum diyorum. Araba dikiz aynasına bakılarak kullanılamaz değil mi ama dikiz aynasız araba da olmaz. Hatta arkasına önüne yanına bakarak hareket eder insan.

Sürekli arkaya bakarak hep duvara tosluyordum ama artık “Olduğu gibi” adlı bir tablom var!

Her mandala bir tablodur değil mi?

Gördüm, söyledim. Kah görmezden gelindim kah işitildim. Yarı yoldan döndüm. Baştan başladım.

Ateşten geçtim, yandım, küllerimden yeniden doğdum, doğruldum. Yemyeşil bir taç yapıp kendi başıma kondurdum.

Arkama bakmaktan tutulan boynuma bir kaç hareketle esneklik kazandırıp belkilerden taşlar döşedim, şimdinin içine, benim bahçeme, kalbime.

Hayat suyumu hoyratça kullananlardan kurtarıp kendime tahsise niyetle…

Bengisu, yaşam boyu akar içimizden. Mineralleri zengindir, beslenir yüreğimizden. Yol boyu yeter israf etmezsen. Kimi zaman gölgesinde dinlendiğimiz ağaçlar kimi zaman başımızı çarptığımız taşlar gibidir insanlar günler geceler durmaz akarken.

Olduğu gibi güzeldir yol, pes etmeden ilerlerken.

#handankılıc #mandala #oldugugibi

1/6/2021

İzmir

Birden Geldin Yanıma

Kalabalıktan sıyrılıp üzerimdeki tesirlerini silkeledikten sonra sığındım sana.

Yeşil gözlerindeki masumiyet, küçük bedeninin içinde atan kalbini hissettiğim o ilk an, daha da derinleşmişti.

İçimden “Bırakma beni” dedim, küçük patilerinden öperken.

Sarıldım sıkıca, yerleştin boynuma, o en mahrem alanıma, hayatıma.

Sütünü ellerimle içirdim, annenin gittiği günden sonra seni evlat belledim.

Kimsenin kapımı çalmadığı günlerde pencerenin kenarına geçip beraberce izliyoruz ya dünyayı; herkese meydan okuyacak cesareti buluyorum seninle.

Beraber kaç kaplan gücündeyiz görsene.

Eskiden çalmayan telefondan kapıya, cevapsız aramaya dönmeyen kaygısızdan iki satır mektupla hatır sormayan vefasızlara içerlerdim. Beklettiğin kadar bekleyesin, istediğin cevapları alamayasın diye ilenirdim.

Sonra sen geldin, herkesi sildin; sevdim, sevildim.

Cevaplarımı aldım hayattan, soru kağıdımı iade ettim.

#handankılıc

29/06/2021

İzmir

Beni Güzel Hatırla

"Kim nasıl hatırlarsa hatırlasın önemli değil ama sen beni güzel hatırla" diye sesleniyorsan birine, herkesten öne çıkmıştır. Birisi değildir artık, her şeyindir. Ama beklersin, seneler geçer ve nefesler biterken kara gecelerde seni duymamış, uzaklardan sessizce seyretmiş, özlemiş olsa bile bir selamı esirgemişse geçip gitmiş demektir.

Ve o bitişle şarkılar, şiirler de eksilir günden geceden. Zamanla anlar insan, geçmiş denen kıymetini yitirmiş bir keşkeler yumağıdır. Ancak ahlarla vahlarla hatırlanır. Anılar ilmek olur boğazına dolanır da pişmanlıklar etrafa saçılır. Seçimler tartışılır. Hayat sanıp aldandığına da, hayatsız bırakanlara da kallavi küfürler, yakıcı beddualar sallanır.

Zaman ilaç derler de hangi uzak eli getirmiş söylemezler. Zaman ancak gölgemizi etkiler, uzatır kısaltır, gün gelir gölgesize döner insan. Yoktur artık, yok kadın, yok erkeklerle yok bir dünyada yaşanır.

Yeşermeye başlayan kırlara tane tane saçılmış narin çiçekleri görünce “Papatya gibisin, beyaz ve ince, eziliyor ruhum seni görünce” şarkısının kulağına fısıldandığı zamana uzandı. Sonra kendi yakasından tutup sarstı, "Yeter artık Kerime, sok şunu kafana, o hayal artık çok uzakta, bak yoksa yetmişinde bile dövüneceksin merdivensiz kuyularda" dedi.

“Tamam, tamam” diyerek ellerinden sıyrıldı aklının ve yerde bir başınalığından memnun onu selamlayan papatyaya gülümsedi. Koparmaya kıyamadı, dil dökmeye başladı:

Yaşadım, baharlar, yazlar, güzler, bitmek bilmeyen kışlar gördüm ama işte hepsi geride kaldı, dağlarına bahar geldi memleketimin. Ve şimdi burada yemyeşil bayırda, masmavi gök altında yaşıyorum hala, bir papatya kadar dirençli, zarafetli yepyeni maceralara niyetli.

Mevsimimin geçeceğinin farkında ve içimdeki gölgenin aydınlıkla dansını izlerken yaşamdan hala umutlu. İçimdeki papatyanın yapraklarını koparmayı bırakmış ve son cümle gözünden düşen damlayla toprağa karışmış bir insan olarak haykırıyorum sana, “Merak etme ben düşmem, bakma, dönme, bırak beni böyle..."

Handan Kılıç

28 Nisan 2021 /İzmir

SARI BETON yayınlandı

Bu yazı ilk kez Medıum.com adresinde yayınlandı.

Medıum'da yayın yapan Türkçe Yayın sayfasında da yayınlandı.

Podcast olarak dinlemek için Seslenen Yazılar başlığında çeşitli platformlardaki bağlantıları tıklayabilirsiniz.

Anchor.fm de dinleyin.

Spotify da dinleyin.

Apple podcast de dinleyin.

SARI BETON

Koşa koşa gelmiştim sana.

Korkuyordum o vakitler.

Zifiri karanlıkta bile beni her yerde takip eden o karaltıydı kaçtığım.

Hızlı adımlarla tırmandığım merdivenlerin sonunda, senin yanında sanki kurtuluş bulacaktım: Işıltılı bir salon, balonlar, alkışlar adeta sürprizler saklıydı kelimelerinin ardında. Bitki örtün tanıdıktı. Sözler alışılmış olsa da sanki bir şövalyenin ruhundan akardı.

Bir gün dibe vuracağımız hiç gelmezdi aklıma. Herkese her şey olabilirdi. “Hayat işte” der geçilirdi ama biz aştığımız çöllerden sonra kendi vahamızı kurmuştuk. İki iken bir olmuştuk. Birden nasıl koptuk?

Önce bir afalladım, yarım kaldım sandım.

Bir zaman sonra kalktım ayağa, önce evi toparladım. Perdeleri açtım, gönlümü havalandırdım. Her şey değişmişti, o vakit anladım. Bu eve taşınırken yeşil alan diye gösterip önü açık, manzarası güzel demişlerdi ya, bizi kazıklamışlar yine. O büyük yere şimdi yeni bir gökdelen dikiliyor. Planlar değişmiş, belediye meclisinden oybirliği ile geçmiş. Alt komşunun babası belediyedeymiş. Torun torba hepsi temelden girmiş. İlana çıkmadan bitmiş kutucuklar. Fiyatı beş misline fırlamış şimdiden. Mutluydu, önü açık dedi, gülümsedim. Her yeri açık, havadar, komşuların hep tanıdık olacak, çok manidar. O, büyükşehirde yakın olmalı akrabalar, annem babam yaşlandı, iyi oldu böyle toparlanmalar derken uzaklara baktım. Dağılmıştık biz ne ev kalmıştı ne huzur. Hani dağ dağ üstüne olur ev ev üstüne olmazdı? Hani yuva yıkanın yuvası kalmazdı. Herkes her yerde yuvalandı. Bize düşen neden ayrılıktı?

Hızla ilerleyen binayı seyrettim epey zaman. Başka şansım da yoktu, burnumun dibinde koca bir karaltı gibi bulutlara uzanıyordu. Sanki üst üste yapıştırılan betonlarla, içine insanların hapsedileceği kibrit kutuları diziliyordu. Kalbin kadar sert, burnun gibi dik, çıktığın enkazlardan sıyrıldığın güçte depreme dayanıklı bu bina her baktığımda daire adlı hücreleriyle zerrelerine kadar hapsolduğun egonu hatırlatacaktı artık bana. Sarı bir beton, sert, çirkin, kurak. Onların manzarası yarısı kotta, alçak bir sürü bina, galiba hepsi kaçak. Yalnızlıksa varabildiğimiz son durak.

Yüreğim o yeşil alan kadar bahtsız, bitki örtüm savunmasızdı uzun zaman… Üzerindeki ağaçlardan, kuşlara börtü böcekten kaplumbağa her varlık terk etmişti diyarı. Hüznümü kucaklayan yine kapkara topraktı. Baktıkça nefessiz bıraktı. Üzerine papatyalar çizilmiş yeşil boyalı çöp kutularına akşam üzerleri domuzlar, geceleri ayılar dadandı. Burası onlarındı. Timur’un fillerini saklayacağı kadar yeşildi bir zaman, sittin sene önce, ormandı. Artık sit falan da kalmadı, her yerden beton fışkırdı.

Neyse ki gökyüzü vardı. Şairler göğe bakmaya çağırırdı. O gün yine ağlarken bir de baktım güneş açtı. Yağmurlardan sonra gelir ebemkuşağı, rengarenk süsler hayatımı diye umutlandım. Boşunaydı ne ebem kalmıştı yanımda ne sen, herkesin okuduğu tek şey canımdı.

Bundandır sevincimin kursağımda kalışı. Rüzgâr ne yapıp etti o kara bulutları yığıp gitti. Şehrin üstü karanlıktı, sensizlik derin bir kuyuda merdivensiz kalmaktı. Allah’tan kuyuları kapatmıştım yazdan. Merdivenler sadece erik ağacına dayanacaktı. Ama yeşil erik sevmediğim için oracıkta dekor olarak kaldı. Ne gönlümü göğe taşıdı ne de ayaklarımı, yeşile, meyveye, sevgiye.

Sonra yağmur başladı. Ağaç altında durulmazdı. Merdiven basamakları ıslaktı, koşa koşa çıkılmazdı. Koşup vardıklarım bana hep tuzaktı. Ne kadar geç anladım, kalbin bana çok uzaktı.

Karadan kaçtım önce, çölden, kurumuş topraktan, senden uzaklara, denizin kıyısına.

Nasıl da mutluydum yolda; masmavi gök yoksa deniz vardı. Gözlerin uzaksa ufuk oracıktaydı.

Varacağım yerde umut kollarını açıp beni saracaktı. Kıyısına gelince, “Ama ama bu olamaz” diye haykırdım. Göğe yükseldi çığlıklarım. Beyaz kanatlarını kıyıda, taşlar üzerinde dinlendiren martı ile bakıştık, hüzünle ağlaştık. Şaşırmadım aslında denizin de bittiğine. Herkes giderdi, her şey biterdi. Adına hayat denir, kalanlar yola devam ederdi.

Mevsimler de denizler de kuşlar, köpekler de bizim bu deli halimize uymuş diye mırıldandım. Sarı bir beton atılmıştı kıyıya, dona kaldım.

Çöl, kurak topraklar, ölümler, patlamalar, kırgınlıklar, can parçaları geride kalmamış mıydı?

Üç tarafımız denizlerle çevriliydi eskiden, biz bizken, aşıkken.

Sırtımızda bıçaklar, yalnızlıklar, kuyular, gözyaşları, ağıtlar, ahlar yokken. Yağmurlar asit olup yağmazdan önce, kayıplara karışan insanların kemikleri için endişeyle beklemezken. Dedelerimizin, üç gün yatak, dördüncü gün toprak taleplerine sıkışmış beklentisizliğimizin dahi nasipten geçtiğini bilmezken.

Üç tarafımız maviydi biz kendi kendimize yeterken. Sen her gece örterdin üstümü, ben elimde kitap, kanepede uyuyakalmışken. Yağmurlar Nisan’da yağardı, bahar topraktan fışkırırken. Şubatlar hem üşütür hem ısıtırdı, kışı kışta yazı yaz da yaşarken.

Biz bize yeterdik bu toprakta, geleceği beklerken.

İnsanı hep sıkıntıydı. Acı, hiç iyileşemeyen yaşlı bir kadının ağrıları gibi oradan oraya dolanırdı. Bir yerine yarayan ilaç bir başka yerini sancıyla kıvrandırırdı. Hastalıklar yaygın, bulaştıranlar serbest, taşlar, hastalar ve doktorlar hep bağlıydı. Ahları yüreğinde, ilenmeleri dilinde kadınlar coğrafyasıydı burası. Analarla doluyken ne zaman ki vicdanlarının üzerine yatıp sesini boğdular içlerinde, can da çekildi bereket de. Her gün yok yere sevdiklerinin elinde can verirken kadınlar, çocuklar sesleri göğe yükselmekte. Kulaklık çıktı mertlik bozuldu. Tehlike adres sormadan dolaşırken sokakları herkes son seste duymak istediklerini dinler oldu.

Boğazlar mı, sadece bir geçiş yolu. Hassas kalpler için dokuz boğumu da yumru. Konuşurken daha ilk dönemeçte kılık değiştiriyorsa anlattıklarımız.

Yutkunurken bıçak olup kesen korku, en iyi susturucu.

Her gün biraz daha yalnızlıklara gark oluyorsa hayatlarımız, kaçışlarımız suçlu.

Oysa koşa koşa gelmiştim sana, sevinçle tırmandığım merdivenlerden kaçarcasına indim sonra. Aynam, aşkım, vatanım demiş, güvenmiştim yarınlara.

Karaltı sanıp kaçtığım gölgemmiş meğer. Sana çarpınca anladım. Kırılan parçalarımı tek tek kendim topladım. Ah be, ne kadar safmışım. Ben yıllarca ne çok şeyi var sanmışım! Oysa şimdi bana kalan parçalanmış aynamdan yüzüme vuran yalnızlığım.

19/6/2021