Dar zamanlardayız ama geniş gönüller sürmek muradımız. O vakit, zaman da,
mekan da açılır ve olduğumuz yer adeta esen rüzgarın saçlarımızı okşadığı,
dalgalarla sarıp sarmalanmış yeşil ve ferah bir adaya dönüşür çünkü.
Peki bu “Hal”e giden yol nereden geçer? Sanırım önce bu sıkışıklık hissini fark etmek, buradan çıkmaya niyet etmek ve bunun için kendimize izin vermekle işe başlamalı. İş diyorum çünkü en önemli işimiz; bizi kendimize götürecek o gemiyi çatmak, bireye bırakılmış bir iştir ve epey emek ister.
Ruhuma bir helva kavurayım dedim bu sabah. Dün gece
gözyaşları ile kaybettiğim ruhum için “Nasıl bilirdiniz?” diye sorsalar,
herkesin “İyi bilirdik” diyeceği bir insandım. Yani en azından, “Bana şu
kötülüğü yaptı” diye çıkan olmaz sanırım. Herkese şefkat dağıtır, yardıma
ihtiyacı olana koşar, derdi olanı dinler, yolda kalmışa yön göstermek isterdim.
Elimde ne var ne yok verirdim. Bende çok olduğundan değildi bu; paylaşmak erdemli
olmak demekti. Dünyada yer işgal ediyorsak bunun hakkını vermeliydik. Ama ben
bir şeyi unutmuştum, almadan vermek sadece Allah’a mahsustu. Ben olandan
fazlasını verip tükettim kendimi. Alan emdi, bitirdi renklerimi. Az bulan
memnuniyetsizdi, çok gelen korkak. Nedenlerim nasıllarım, anlaşılmadı hiç.
Kimse anlamadan bu dünyadan gelip geçen beni, gözyaşları içinde toprağa verdim
dün gece.
Nerede hata yaptığını bilemeyen biriydim ben. Karanlığa
bir mum yakmak derdindeydim. Kendi karanlığımı tanımadan ışık olmak ne
haddimeydi ama insan yaşarken öğreniyor bazı şeyleri.
Bir metro istasyonunda oturmuş gelen ve giden trenlere bakıyorum; kendime hiçbirine binmeyeceksin diyorum.
"Neden bir istasyondayız o zaman?" diye cevaplıyor.
Sus ve dinle diyorum, susmuyor.
“Neyi?” diye soruyor.
Sessizliği diyorum.
Sessizlik mi var, dışarıdan gelen çocuk sesleri bitmiyor, ezan başladı şimdi. Hiç bir şey durmuyor; dünya dönüyor hem de hızla, savurdu savuracak bizi...
Pandemi süreci bir çok durumu değiştirdiği gibi festivalleri de online ortama taşıdı. Böylece gidip göremediğimiz uzak yerlerin festivalleri evimize geldi.
Bu gün "Sinema Filmleri Festivaller dünyasından yeni haberler" diyerek bir kaç link paylaşmak istiyorum:
İlki İstanbul'dan...
Ay güneşin kalbinde bu gece.
Soğuk yüzüyle sıcacık nefeste...
Dönüp dolaşıp geliyor ay yine, yörüngesine, kalbe, güneşine ...
Tutkulu ama uzak, soğuk ve de sıcak...
Parlak, sanki ruha kurulan tuzak...
Ya kavuşmak...
Ruhun ruha dolanmasından başka nedir ki sarılmak...
Gece, mavi, ay parlak... güneş tutsak...
"Kalp kalbe"ler, mevsim sarı sıcak...
06/06/2020
Handan Kılıç
Afişiyle dikkatimi çeken bu diziyi, edebi zevklerine güvendiğim bir kaç arkadaşımın hikayesinde "çok etkileyici, bitince iki gün kend...
