Bir ömür boyu
koşarsın yetiştiğin nasibindir. Koşmak da gerekmez derler aslında. “Nasipse gelir hintten Yemen’den nasip değilse ne gelir elden” demişler. Yemen deyince aklıma gelen gülümsetiyor. Hani kahveler gecikince derler ya, “Bu kahve yemen den mi geliyor?” diye işte uzak diyarlardan develer üstünde bile gelirken nasibinse yolunu buluyor, mideyi şenlendiriyormuş.
https://www.yazi-yorum.net/wp-content/uploads/2021/02/untitled.pdf
Bu kapı kilitli, açılmıyor.
Dolabı açtım, gözüme ilk turuncular, sarılar çarptı. “Meyveler
dalından” demişti, manav; mandalinaları, limonları Gümüldür’den, kendi
bahçemden getiriyorum, devamı yok.” Gerçekten lezzetliydi.
Sahi dalından kopararak hangi meyveyi yedim en son diye düşündüm; büyük aşkım karaduttu tabi. Teyzemin bahçesinden taşan dallar asfaltı kırmızıya boyamıştı. Merdiven var orada çıkın toplayın deyip balkondan gözlerini ayırmadan bakınca boyumun yetiştiği yerlerden birkaç tane aldım bırak dedim şimdi midemize oturur çok da koparmayalım. Oysa ben karaduta hiç doymazdım. Kilolarca bulsam havalara uçardım. Olmadı dondurmasını alır yine de vazgeçmezdim, karamdan, dutumdan. Ama bazı insanlar tavırlarıyla doyuruyorlar insanı. Ne tat bırakıyorlar ağızda ne bir parça umut yürekte.
Handan Kılıç: “Bir ülkede kadınların kızların, çocukların, hayvanların güvenliği yokken sadece kadınlar değil kimse mutlu olamaz” Eylül 9, 2...
