Anayurt Oteli Ömer Kavur Filmi Yazi-yorum Dergi

 SİNEMA GÜNLÜĞÜ 203.FİLM   

Yazı-yorum Dergisi Temmuz sayısında Anayurt Otelini yazdım. Derginin bu ay teması ise YALNIZLIK.

Yusuf Atılgan'ın eserinden sinemaya Ömer Kavur tarafından uyarlanan bu kült filme dair derinlikli bir inceleme okumak, sosyal medya ile şaşırtan benzerliklerini fark etmek isterseniz bu linke tıklayıp PDF dergiyi ücretsiz bilgisayarınıza indirebilir, aşağıda gördüğünüz uygulamalarla telefonunuzda doğrudan okuyabilirsiniz. Filmi tekrar izlemek isteyeceğiniz yazı için burayı tıklayınız.

Birden Geldin Aklıma Yakıverdin Işıkları

Aslında hepimiz aynıyız, kodumuz böyle. Bir görme, görülme, hissedilme çabası. Hikayelerimize dokunup yaralarımızı iyileştirsinler arzusu ve hayvani yanlarımızın baskısı... 

Yeterince karmaşık ruh halimize eklenen arzular, tutkular... Beslediğin yanın büyür. Görmediğin tarafların eksik kalır. Eksik bir büyüme seni yarı yolda bırakır. Mutlaka eksiğinle yüzleşeceğin o gün gelir ve büyük zannettiğin yanın küçük bir çocuk gibi ağlar. 

Nasır Vega Dergi

Aylık periyotta yayınlanan Vega dergi’deyim öyküyü okumak için linki tıklayabilirsiniz. 

Sözlerimi Geri Alamam

#mandala hayat gibidir, hayat, hisler gibi, hata, iyi, kötü yoktur.

Güzergahlar değişebilir, planlandığı gibi gitmez her şey. 

Seçtiklerinle devam etmek isterken olmadık engeller çıkar karşına.

Güneş Tutulması 21 Haziran 2020

Bir Gün

Ben ayı ve ışığı görebiliyorum

Sabırlı ol ve üzüntüden uzak dur
Benim yarına umudum var
Ben hala uzaktan seni izliyorum
  

Soğuk Zincir (yazi-yorum.net)

Dar zamanlardayız ama geniş gönüller sürmek muradımız. O vakit, zaman da, mekan da açılır ve olduğumuz yer adeta esen rüzgarın saçlarımızı okşadığı, dalgalarla sarıp sarmalanmış yeşil ve ferah bir adaya dönüşür çünkü.

Peki bu “Hal”e giden yol nereden geçer? Sanırım önce bu sıkışıklık hissini fark etmek, buradan çıkmaya niyet etmek ve bunun için kendimize izin vermekle işe başlamalı. İş diyorum çünkü en önemli işimiz; bizi kendimize götürecek o gemiyi çatmak, bireye bırakılmış bir iştir ve epey emek ister.  

BİR CENAZENİN ARDINDAN

Ruhuma bir helva kavurayım dedim bu sabah. Dün gece gözyaşları ile kaybettiğim ruhum için “Nasıl bilirdiniz?” diye sorsalar, herkesin “İyi bilirdik” diyeceği bir insandım. Yani en azından, “Bana şu kötülüğü yaptı” diye çıkan  olmaz sanırım. Herkese şefkat dağıtır, yardıma ihtiyacı olana koşar, derdi olanı dinler, yolda kalmışa yön göstermek isterdim. Elimde ne var ne yok verirdim. Bende çok olduğundan değildi bu; paylaşmak erdemli olmak demekti. Dünyada yer işgal ediyorsak bunun hakkını vermeliydik. Ama ben bir şeyi unutmuştum, almadan vermek sadece Allah’a mahsustu. Ben olandan fazlasını verip tükettim kendimi. Alan emdi, bitirdi renklerimi. Az bulan memnuniyetsizdi, çok gelen korkak. Nedenlerim nasıllarım, anlaşılmadı hiç. Kimse anlamadan bu dünyadan gelip geçen beni, gözyaşları içinde toprağa verdim dün gece. 

Nerede hata yaptığını bilemeyen biriydim ben. Karanlığa bir mum yakmak derdindeydim. Kendi karanlığımı tanımadan ışık olmak ne haddimeydi ama insan yaşarken öğreniyor bazı şeyleri.