Birden Geldin Aklıma Yakıverdin Işıkları

Aslında hepimiz aynıyız, kodumuz böyle. Bir görme, görülme, hissedilme çabası. Hikayelerimize dokunup yaralarımızı iyileştirsinler arzusu ve hayvani yanlarımızın baskısı... 

Yeterince karmaşık ruh halimize eklenen arzular, tutkular... Beslediğin yanın büyür. Görmediğin tarafların eksik kalır. Eksik bir büyüme seni yarı yolda bırakır. Mutlaka eksiğinle yüzleşeceğin o gün gelir ve büyük zannettiğin yanın küçük bir çocuk gibi ağlar. 

O zaman yapman gereken şey basit; aynada gördüğün kişi ile konuş, sev onu. Dokun tenine, hikayene, hüznüne, sevdana, gülüşüne ve gözyaşına. Kimseden beklemeden, kendin gör onu. Eksiğini gediğini bil. Gideremeyeceğin bir şeyse öyle kabullen, sev eksiğini. Sev büyüttüğünü, sev kendini. Bil ki karşına çıkanlar hep ayna, senin aynalara gösterdiğin ama dönüp bakmadığın yüzünden yansımalar ile sana davranışlarını ayarlıyolar. 

Her gün yeni bir fırsat, her gün mucizeleri tanımak için yaşa, bırak kendini. Bugün yaşa mesela, kendin için, kendini keşfederek, senin içinde akan nehirlerde yüzerek geçir zamanı. 

Neden geldin bu dünyaya hatırla, kendini tanımak, çevreni tanımak, varlıkla buluşmak, onları hissedip varlıklarının şükrünü onlar adına da dile döküp fark etmek için buradasın. Onun için diğer varlıklardan akıllısın. Bu nedenle dilinde kelimeler var. Fark etmen için, fark edilmeye çalışmak diye bir sorumluluğun yok. Yürümek zorunda olduğun yol içinde, geçmek zorunda olduğun tüm aşamalar kalbinde. Biraz onu dinle...