BEŞ DAKİKA BEKLE

Bir metro istasyonunda oturmuş gelen ve giden trenlere bakıyorum; kendime hiçbirine binmeyeceksin diyorum. 

"Neden bir istasyondayız o zaman?" diye cevaplıyor. 

Sus ve dinle diyorum, susmuyor. 

“Neyi?” diye soruyor. 

Sessizliği diyorum. 

Sessizlik mi var, dışarıdan gelen çocuk sesleri bitmiyor, ezan başladı şimdi. Hiç bir şey durmuyor; dünya dönüyor hem de hızla, savurdu savuracak bizi... 

FİLM FESTİVALLERİNDEN HABERLER - FİLMMOR

Pandemi süreci bir çok durumu değiştirdiği gibi festivalleri de online ortama taşıdı. Böylece gidip göremediğimiz uzak yerlerin festivalleri evimize geldi.    

Bu gün "Sinema Filmleri Festivaller dünyasından yeni haberler" diyerek bir kaç link paylaşmak istiyorum:

İlki İstanbul'dan...

Ay gibi güneş gibi...

• 

Ay güneşin kalbinde bu gece. 

Soğuk yüzüyle sıcacık nefeste... 

Dönüp dolaşıp geliyor ay yine, yörüngesine, kalbe, güneşine ... 

Tutkulu ama uzak, soğuk ve de sıcak...

Parlak, sanki ruha kurulan tuzak... 

Ya kavuşmak... 

Ruhun ruha dolanmasından başka nedir ki sarılmak... 

Gece, mavi, ay parlak... güneş tutsak... 

"Kalp kalbe"ler, mevsim sarı sıcak...

06/06/2020 

Handan Kılıç 

Mandala Sergisi

FAKAT BU DERİN BİR TUTKU MÜZEYYEN 2014

  SİNEMA GÜNLÜĞÜ 202.FİLM   

İlhami Algör'ün aynı adlı romanından uyarlanmış Türk filminde Erdal Beşikçioğlu bir yazarı, Sezin Akbaşoğulları da onun ilk görüşte tutulduğu bir kadını canlandırıyor. 

Kitabı ve yazarın üslubunu çok sevdiğimden kitabı bir kaç kez okudum, filmini de bir kaç kez izledim:))

Bir kaç alıntı ile fikriniz olsun istiyor, öncelikle kitabı okumanızı, sonra filmi seyretmenizi, hatta sonra da yine kitabı okumanızı tavsiye ediyorum.

YALNIZCA İNANDIĞIMI GÖRÜRÜM

SİNEMA GÜNLÜĞÜ 201.FİLM   

Fransa France - 2019 - Renkli Color - 12’ Belgesel Documentary - Fransızca French Yönetmen Director: Anissa Bouchra Senaryo Screenplay: Anissa Bouchra Görüntü Yönetmeni Cinematography: Alexandre Bloch Kurgu Editing: Sébastien Colas Yapımcı Producer: Anissa Bouchra Oyuncular Cast: Laetitia Cousin, Caroline Pastor

"Bu öykü, kemana tutkuyla bağlı, kör bir kadın olan Laetitia’nın öyküsüdür. Müziği sayesinde renkleri algılama yeteneğine sahiptir; bu, “kromestezi” olarak bilinen nadir bir durumdur. Bu belgesel, sizi müzikal ve renkli bir yolculuğa çıkararak bu olağanüstü müzisyen sayesinde “renkleri dinlemenizi” ve “müziği görmenizi” sağlayacak." 

Kısa filmler arasında en çok etkilendiğim yapım bu oldu diyebilirim. En çok notu burada almışım. 16-17 yaşlarından sonra hızlı bir görme kaybı yaşayan Laetitia yaşadıklarını anlatıyor:

"Bu dünyadan değiliz. Sıradan olursanız sizi daha az rahatsız ederler. Zamanla siz de kendinize daha az soru sorarsınız.Gözlerim görürken çizerdim. Bir süre sonra hiç göremez oldum artık. Beklemem gerekiyordu. Bu devre eşlik eden bir çok duygu vardı.Kaçınılmaz olarak çaresizlik ve öfke bir de haksızlığa uğramışlık hissi.Çünkü insanların iki gözü, iki kulağı vardı üstelik kullanmıyorlardı.

Sanatı seviyorsanız iki gözünüzün olmaması acı verici olabiliyor. Çünkü sanata sadece gözlerinizle erişim sağlıyorsunuz.

Zamanla bu durumun bir zenginlik olduğunu fark ettim.  Altı yaşında piyano öğrendim. Keman istiyordum ama ailem piyanoya zorladı. Çalarken kendimi baskı altında ve boğulmuş hissediyordum. Tüm bu badirelerden sonra yeter artık dedim. Ben buyum, size uyuyorsa ne ala, uymuyorsa çok yazık. On üç yaşında kemana başladım. 

Olayım müzik.Zihnimde erişemediğim birçok şeye ulaşmamı sağlıyor. Mesela Franz Schubert şarkıları adeta bir tablo gibi, acele etmeden, etrafına nasıl bakılacağını öğretir gibidir.   

Romantik sonbahar, yeşiller, bizi çevreleyen her şeyden haberdar olmak gibidir. 

Gerçek sanatçılar, kelimenin her anlamıyla düşlerini gerçekleştirirler. Bu günümüzde hala ayakta olan katedrallere bakarak anlaşılabilir. Muhteşem boyanmış pencereleri vardır onların.

Müzik, ruhun yükselmesini sağlayan harika bir histir. Her şarkının rengi vardır. 

Yaptıklarımdan hiç pişmanlık duymadım. Şuanda bir kavşakta gibiyim. Hem istediğim kadar pişman olayım bu bir şeyi değiştirmeyecek. Pişmanlığa takılmak yerine yoluna devam etmek en iyisi" 

  

Uçan Süpürge Film Festivalinden Galerimde Kalanlar

Bu nefis bir filmdi. Alt metni çok sağlamdı. Epey not aldım ve iki kez izledim. Yarın detaylı paylaşmak istiyorum. 

Doğumdan sonraki hayatın zorluğu kadının kendine dair algısının değişmesi, bebeği merak eden ama annesi ne halde diye sormayan, mutlu olması gerektiğini baskılayan insanlar, kısacası loğusalık halleri üzerine güzel bir yapımdı. Elif Şafak'ın Siyah Süt kitabını hatırlattı. Kadınlık hallerinin evrenselliği, dünyanın en güzel payesi anneliğin ilk şoku güzel ifade edilmiş. Neyse ki geçiyor o günler.

Bazen bir cümle için bir şiir bir kitap bir film yazılır. Bu da onlardan anne kokusu üzerinden iki çocuklu eşi hayırsız diye tabir edilen adamlardan olan bir kadının çaresizliği, geçim savaşı. Konu güzel alt metin yetersiz, çocuk oyuncunun oyunculuğu yapmacık geldi. O bir cümlenin altı tam doldurulmadığı için biraz zorlama olmuş sanki.