Sıkıldık Ey Halkım

Çok sıkıldım burada yaşamaktan, belki de yaşayamamaktan.

Epifani yaşayıp yaşayıp onu hayatıma aydınlık olarak sokamamaktan. 

Ben elimden geleni yapıyorum çevremdeki bir çok insandan daha çok çabalıyorum. Zihnimi ve yaşamımı TikTok seviyesinin üzerinde tutarak fırtınalı bir denizde, hiçbir güvenliği olmayan küçük bir teknede, kendime çattığım yazıdan bir direkle hayatta kalmaya çalışıyorum. Sorunlarım öyle böyle değil, hatta çoğu çözümsüz. Hani tutunmayı dert edinmeyen insanı intihara sürükletecek boyutta. 

Bakıyorum etrafıma, boşa kürek çektiğimi düşünüp çabama üzülüp bana acıdıklarını düşünüyorum bazen. Kendi haline bakmıyor kimse diyorum sonra, gülerek.

Benim baş ettiğim şeylerin yanından geçseler üç gün dayanamayacaklarını biliyorum. 

Ama ben de insanım. Artık daha çabuk yoruluyorum. Sürekli olarak dalgası artan, bana gün batımı bile vaat etmeyen, hep fırtına, hep ayaz, hep kış olan bir denizde yaşam mücadelesi zor. Hem de balık bile yemeyen biri olarak. 

Biliyorum kimsenin hayatı kolay değil. Herkesin içinde kendinden bile gizlediği yaban çilekleri var. Kiminin mevsimi geçmiş, kimi tadına bakabilmiş, kimi hayal meyal hatırlıyor. Kiminden çürük kokuları geliyor. Bazısında yaprak bile kalmamış. Çilek çabuk bozulur. Mevsimi çabuk geçer hayat da öyle, hızlıca akar gider günler. 

30’lar 40’lar bir de bakmışsın 50'ler, hepsi farklı farkındalıklarla gelir ve insanı yeni bir kendi ile tanıştırır ama giden de gitmiştir. Yenilgilerini kabule çağırır kırklar. Hayatın biteceğini hatırlatır. 

 

İnsan eninde sonunda ayrılacağı bu dünyaya iz bırakmak ister. "Ben de geçtim buradan" demek için üretir insan. Bütün sanatların çıkış noktası da bu değil mi? 

İz bırakmak... Ama kolay değildir o işler. Geçtiği yerde iz bırakma derdini taşımayan sümüklü böceğin güvenli kabuğu varken hayat saklanacak yer bırakmaz sevdalılarına. 

Aslında en ağır izleri sövülecek bir hayat yaşayanlar bırakır. Kitleleri etkileyen kötülükleri ile unutulmazlar. 

Onlara alkış tutanlar ya da sessiz kalarak yaptıkları kötülüklere kabul verenler genelde kendi vicdan terazileriyle baş başa kalır. Tabi ki yüzleşmezler kendileriyle. Onu yapacak kadar vicdanını diri tutup besleyen kişi zaten vaktinde tepki vermiş, değirmenine su taşımamıştır zalimin. Ondan hesaplaşması kolay olur. 

Sorun herkesin kendini iyi zannetmesi aslında. Güzellik gibi iyilik de görecelidir. Senin iyi sandığın öteki için iyi değildir. Öyleyse hayat serüveninde seçtiğin ya da mecbur bırakılarak girdiğin dönemeçlerde savaşmak yerine iyilik güzellik sanrılarının peşinde olmak insanın mücadele gücünü zayıflatır.

Bazen ne yaparsan yap sonuç değişmez. O vakit kabullenme huzuru dilemek önemli, ona erişmekse nasip mevzuu. 

Sanırım bunca yorgunluktan sonra sakin bir denizde çokta sallanmayan bir teknede gün doğumu ve batımı manzarası sunan bir mevkide dinlenebilir yüreğim. Güvenli karanın da kalmadığı düşünüldüğünde kıyıya çıkmak hayalinden çoktan vazgeçtim. 

Yine de umutsuz değilim. Yeni insanlarla kesişmişse yollarımız güneş gibi parlak bir ışık sunuyorlarsa hayatımıza dalgalı denizden de bitmeyen karanlıklar gibi uzayan tünelden de geçeriz evvel Allah.

Handan Kılıç

20/11/2021

İzmir