YAZDIKÇA YAZASIM GELİYOR

Başkalarının Hayatı

SİNEMA GÜNLÜĞÜ 284. FİLM

Başkalarının Hayatı Filmine dair film inceleme yazım

yeni sayısı yayına giren Yazı-yorum Dergide

PDF olarak indirmek için tıklayınız.

Bir de benden yeni haftaya bir şarkı gelsin

Yemyeşil gözleri var onun, benim de yeşil ojelerim işte. Biraz yıprandı belki ama yine sürerim. Elim sudan çıkmıyor ki; beş kardeşin çamaşırı, bulaşığı hep bana bakıyor. Annemle babam tekstil atölyesinde çalışıyor.

Durun durun en iyisi her şeyi baştan anlatayım; biz şanslıyız. Ailecek geldik buraya. İlk kez denizi gördüm, gökyüzü kadar genişti. Daracık karanlık bir mağaradan çıkmış gibiydim. Yıkıntılar arasından da sağ salim çıkabildik. Ama babam hapis bile yattı yıllarca. Sonra olaylar iyice karıştı tabi hapishaneler de. Tam bırakmışlardı ki, tekrar alacaklarını öğrenmiş babam, “Gidiyoruz” dedi. İki katlı bahçeli bir evimiz vardı. Annem en küçük kardeşime hamileydi. Ben de ilkokula gidiyordum. Hiçbir şey alamadık yanımıza. Sevdiğim defterlerim, renkli kalemlerim, kıyafetlerim hep Suriye’de kaldı. Cebime bir oyuncak bari alayım diye avucumun içine sığacak bir şey arıyordum ki halamın bizde unuttuğu o küçük cam şişeyi gördüm. Hemen alıp cebime koydum. Bir kere bana sürmüştü. Öğretmendi halam. Ben süslenmeyi severdim, annem de hiç sevmez, takıları, süsleri hiç yoktur, erkek gibidir annem. “Kız halaya çekermiş” diyerek burun kıvırırdı ojelerime ama ben halamın küpelerini, yüzüklerini de merakla süzerdim. Ne güzeldi! Halam da yeşil gözlüydü. Onun gibi. Şimdi öldü halam, bizimle gelmedi. Sevdiği vardı. Sonra dediler, siz gidin biz geleceğiz, gelemediler. Saldırının olduğu gece nişan varmış, Hiç ayrılmamaya söz verip yüzükleri takmışlar. Sonra büyük bir gürültü, kargaşa. Her yeri saran toz duman dağıldıktan sonra bir de bakmışlar ki halam ve sevdiği el ele göçmüşler. İşte o zaman evden getirdiğim o oje kıymete bindi, gıdım gıdım sürüyordum, halamı çok özlüyordum.

Onunla ilk karşılaştığımız da “Ojelerin ne güzel” demişti ben de nasıl cesaret ettim bilmiyorum ama “Senin de gözlerin” deyivermiştim. Sadece abisi var burada, ailesinden geri kalan herkes ölmüş. Çok zor günler geçirmiş. Babamla aynı tekstil atölyesinde çalışıyormuş. Bir gün babam telefonunu düşürmüş, benimki görmüş almış. Peşinden koşmuş babamın ama dolmuşa binince yetişememiş. Sormuş soruşturmuş, evi öğrenmiş. O akşam annemle babam bir akrabaya gitmişti. Kapıyı onlar geldi diye sormadan açtım, karşımdaydı: Halamın su yeşili gözleri. Daha görür görmez içime ateş düştü. Sonraki gün bu sokaktan geçti defalarca. Demek o da yandı bana. Çocukları hazırlayıp çıkardım hemen parka. Çekirdek alıp yanımıza geldi, çitledik. Çocuklara da şeker getirmiş. “Çiğdem” diyorlarmış burada dedi. “Çiçekmiş çiğdem, ince, narin. Sen de çiçek gibisin, ellerin gövden, parmakların yaprakların. Çiğ damlası gibi yeşil ojelerin.” Kırık parmağımı saklarken tutuverdi elimi, titredim. “Çok güzelsin” dedi ya sabahı zor ettim. Çocuklara birkaç lokma yedirip “Gelirim” dediği öğle saatinde yine gittim parka. Bu sefer halamın küpeleri ve bir yüzüğü de vardı elimde. Annem evde olmayınca süslenmiştim kendimce. Görür görmez fark etti. “İncecik bedenin gibi sallanıyor küpelerin” deyince “Şair misin sen, kitap gibi konuşuyorsun” diye sordum. “Şair yaptı güzelliğin beni” deyince sırtımdan kanatlar çıkmış da gökte süzülüyorum gibi hissettim. Gülerken kapadım ağzımı.

Madem şair, göz dili bilir değil mi?

Handan Kılıç

Medıum.com dan okumak için tıklayınız.

"Hayat sende durmam diyor"

"Hayat sende durmam

diyor, her nefeste son geliyor."

Ne kadar doğru bir cümle!

Duyunca yine seni hatırladım.

Kırılgandım, hayır güçlüsün dedin.

Dayanamıyorum dedim, sen en dayanıklısısın dedin.

Sende tanıdım ben, yoklukta varlığı görmeyi.

Ah be yalancıların vicdanlarına kaldın şimdi.

Sahtekarların adaleti ile tartıyorlar seni, beni.

Kendi ellerinle büyüttüklerin bile adalete perde.

Sen yine de bir mucize gibi ayaktasın.

Yaşadıklarını seyretmek beni yatağa düşürüyor bazen.

Kimler geldi kimler geçti kimler yitirildi daha kim bilir neler yaşanacak?

Çünkü hayattayız, yaşamak böyle bir şey, belanın içinden mucizelerle geçmek.

Muhteşem sandıklarının belanın diğer adı olduğunu, karanlık benliklerinin tünelinden çıkınca keşfetmek.

"Kimse kimsenin her şeyi olamazmış" en güzel yazın olmuş demiştin.

Ondan önce ve sonra binlerce satır yazdım okumadığın, okuyamayacağın.

Her şey olmaya gerek yok ama çok şey olabilir insan, insana.

İçim nasıl yaralı, senin canına batan camların kırıklarıyla.

Vicdansızların elinden ne zaman kurtulacaksın bilmiyorum.

Seni çok özlüyorum.

Senin gibi üç tane insan tanısaydım muhteşem bir hayatım olurdu.

Sen sevinciyle sevinirdin insanın.

Severdin ve söylerdin.

Hiç fesatlığını görmedim.

Sen ki cennetliktin, belki ondan bunca çektiğin.

Hep daha iyi olsunlar diye uğraştığın insanlar seni görmezden geliyor şimdi.

Görmesinler, dökülsün hepsi üzerinden ki, hafifle.

Geleceğin günü bekliyorum özlemle.

Handan Kılıç

1 Temmuz 2021

İzmir

Renk Kartelası

"Günlerin de renkleri vardır varmış” (Ece Ayhan) o gün öğrendim:

Kıpkırmızı bir gündü; vedalar, karşılaşmalar, kayboluşlar ve kıyıda kalışlara yenilerinin eklenmesi. Yine bir sabah sıfıra sıfırı tükettik dedi karşısındaki adama bakarak. Anılar gölgeli bir bulut gibi üzerlerinde dururken herkes susmuştu.

“İçimizde hala denizi izleyen tek adam oydu.” Sakince gülümsüyor, kelimelerde ketum davranıyordu her zamanki gibi. Bir daha dönmemek üzere giderken daha çok konuşmasını istemiştik oysa…

Son yirmi beş yılı beraber yaşadığımız şehirlerden geçerken, daha çok kelime duymak hakkımız diye düşündüğümden sık sık yeni bir şey söylüyor sohbetin akması için gayret sarf ediyordum ama orada kalmıştı herkes, o cümlede: “Gidiyorum.”

Boşa kürek çektiğimi anlayınca ben de sustum. Şaklabanlığa gerek yoktu, üzülecek bir şey de değildi. Hayallerime geç kalmıştım ama çocuklar için daha iyisi hala mümkündü diye sordum cevabı hayata geçirdim demişti.

Gençtik, geçtik beraberce günlerin gecelerin içinden, çarptığımız kayalar da oldu, üzerine çıkıp dinlendiğimiz, akışı sadece seyredebildiğimiz zamanlar da… Hepsi geçti gitti işte.

Nehir akardı, yol gider, insanlar değişir, bir zamanı beraber geçirir, sonra akış hızına göre herkes yeni bir yol belirlerdi “Biz” yolda değişirdi bunu o gün anladım.

O kahverengi gözlerini denize dikmiş uzaklara bakıp gülümserken benim için kıpkırmızı o günün onun için mavi olduğunu fark ettim; umuttu işte ve elbet her şey unutulurdu.

Mahir için de gün sarıydı, ayrılık koyardı, ama o her zaman her derdi bir kenara bırakmasını bilirdi, sadece ben hep kırmızıda dururdum.

O gün ben de arkadaşlarıma baktım, mavi ve sarı, gülümsedim. Kırmızıyı bırakmanın vaktiydi. Bir miktar karıştırdım: Yeşil, günün, hayatın rengi yeşil olsun madem dedim.

Olduğu gibi güzeldi her renk ama yeşil başkaydı, hep istediğim filizlenmiş yeşil dallardan tacı başıma takmaktı. O gün anladım yeşil takı da ben yapabilirdim, tacı da. Ayrılığa da takabilirdim, geceye, gündüze, geleceğe de.

Hatta geçmişe bile yayılırdı, yemyeşil ovalardan geçerek gelmemiş miydik o kırmızı güne. Ve yine yolumuz derin vadilerden kıvrılıp yemyeşil dağlar arasında ilerleyen trendeki huzurlu yolculukmuşçasına devam edebilirdi. Hayat bir perspektiften ibaretti.

Pekalâ bir gün ben de giden olmak neydi, yaşayabilirdim. Hem kalmakla kalınmaz, gitmekle varılmazdı. “Her şey yolunda gitseydi trenden iner inmez tanımadığım bir adam tarafından karşılanacaktım” demişti Calvino, elbette her şey her zaman yolunda gitmezdi. Ama yol illa giderdi. Sonrası meçhul. O yolda, “Biz” mi olacağız, kendimiz mi kalacağız bilinmezdi. Günün rengi her zaman keyfe göre seçilmezdi lakin kartela genişti. Alternatifleri bulmak, hayatımızı yepyeni bir renkle şenlendirmek bizim işimizdi.

Handan Kılıç

1 Haziran 2021/İzmir

#handankılıc

Olduğu Gibi

“Bu sene iyi geçmedi söylemem lazım, kader beni hiç seçmedi ama görmemem lazım

Belki birden bire yeniden başlamam gerek” diyor ya Sertap Erener, Çok yıllardır iyi geçmiyor günlerim/iz.

Her düşüşten sonra yeniden ayağa kalkarken mırıldanıyorum bu şarkıyı.

Küçük adımlarla ilerleyeceğim belki ama geriye dönüşleri azaltıyorum diyorum. Araba dikiz aynasına bakılarak kullanılamaz değil mi ama dikiz aynasız araba da olmaz. Hatta arkasına önüne yanına bakarak hareket eder insan.

Sürekli arkaya bakarak hep duvara tosluyordum ama artık “Olduğu gibi” adlı bir tablom var!

Her mandala bir tablodur değil mi?

Gördüm, söyledim. Kah görmezden gelindim kah işitildim. Yarı yoldan döndüm. Baştan başladım.

Ateşten geçtim, yandım, küllerimden yeniden doğdum, doğruldum. Yemyeşil bir taç yapıp kendi başıma kondurdum.

Arkama bakmaktan tutulan boynuma bir kaç hareketle esneklik kazandırıp belkilerden taşlar döşedim, şimdinin içine, benim bahçeme, kalbime.

Hayat suyumu hoyratça kullananlardan kurtarıp kendime tahsise niyetle…

Bengisu, yaşam boyu akar içimizden. Mineralleri zengindir, beslenir yüreğimizden. Yol boyu yeter israf etmezsen. Kimi zaman gölgesinde dinlendiğimiz ağaçlar kimi zaman başımızı çarptığımız taşlar gibidir insanlar günler geceler durmaz akarken.

Olduğu gibi güzeldir yol, pes etmeden ilerlerken.

#handankılıc #mandala #oldugugibi

1/6/2021

İzmir

Birden Geldin Yanıma

Kalabalıktan sıyrılıp üzerimdeki tesirlerini silkeledikten sonra sığındım sana.

Yeşil gözlerindeki masumiyet, küçük bedeninin içinde atan kalbini hissettiğim o ilk an, daha da derinleşmişti.

İçimden “Bırakma beni” dedim, küçük patilerinden öperken.

Sarıldım sıkıca, yerleştin boynuma, o en mahrem alanıma, hayatıma.

Sütünü ellerimle içirdim, annenin gittiği günden sonra seni evlat belledim.

Kimsenin kapımı çalmadığı günlerde pencerenin kenarına geçip beraberce izliyoruz ya dünyayı; herkese meydan okuyacak cesareti buluyorum seninle.

Beraber kaç kaplan gücündeyiz görsene.

Eskiden çalmayan telefondan kapıya, cevapsız aramaya dönmeyen kaygısızdan iki satır mektupla hatır sormayan vefasızlara içerlerdim. Beklettiğin kadar bekleyesin, istediğin cevapları alamayasın diye ilenirdim.

Sonra sen geldin, herkesi sildin; sevdim, sevildim.

Cevaplarımı aldım hayattan, soru kağıdımı iade ettim.

#handankılıc

29/06/2021

İzmir