YAZAR NEDEN YAZAR?

"Okunması önemli değil" dediğin an  yazmaya başlıyorsun. Okuru unuttuğun zaman okurun unutamayacağı yazılar yazarsın. İnsan, aydınlık ve gölge yanlarıyla beraber var olur ama gölge yanlarını saklar. Yazarların işi işte bu gizli bölgeleri keşfetmektir. 

Peki nereden başlar yazar? Elbette kendinden... Öykücülerin en ustası Çehov diyor ki, "İnsan doğası hakkında ne öğrendiysem onu kendimden öğrendim" İşte yazar da, bu zor görevi kendine iş edinir ve içinin karanlıklarında dolaşırken karşılaştığı insani yanlarına ışık tutarsa, hele de bunlarla insana insanı anlatırsa, eğip bükmeden kendine karşı dürüst olmayı başarabilirse okuru da en güçlü şekilde yazdıklarına bağlar.

Dolayısıyla yazar, içinden yazmak geldiği için yazar. Ama okunması umurumda değil diyenler bile yazdıklarına yapılan dönüşler ile mutlu olur. Bu bir nevi ahçının yemeğinin beğenilip eline sağlık denmesi, ressamın çizdiği dünyanın sergilendiğinde taktir toplaması ile benzer. 

Okunması için yazmazsın ama yazdıklarının okunması ile de muhatap bulmanın sevincini yaşarsın. Kış uykusu filminde Haluk Bilgiler'in canlandırdığı Aydın karakterinin, yerel gazetedeki köşe yazılarına cevaben gelen bir mektubu okuduğu sahne vardır. Normalde görse muhatap olmayacağı halk eğitim merkezinde biçki-dikiş öğretmeni kadının yazdığı ve aslında yardım talebinde bulunan mektubun, kendisi ile ilgili övgüleri içeren kısmını arkadaşı ve onu pek de umursamayan karısının yanında sesli okuduğunu görürüz. Muhataplarına, başkalarınca takdir edildiğini, yazı çabasının boşa gitmediğini, birileri tarafından fark edilip okunduğunu bildirmek ister. Bu sahne insanın tabiatını çok güzel ortaya koyar. 

Ancak herkes okuru ile bu dünyada karşılaşacak kadar şanslı değildir. "Neredesin ey okur" diye soran, durmadan yazan ve bunları basma şansı da yakalayan Oğuz Atay da bir çok kıymetli yazar gibi bu dünyada okuru ile karşılaşma şansı bulamamış, yalnızlığında yaşayıp göçmüştür. 

Sanırım bu günlerde daha şanslıyız. Herkesin kendi yazı platformu, canlı yayınları, yorum yapan okurları, kısacası muhatapları var. Bu büyük bir lüks. Ama bunun da zararları yok değil. Misal, belki de bu yüzden onlar kadar derin yazamıyoruz. Bize içimizde derinleşme sağlayacak yolculuklara çıkaracak odaklanma biletini kaybettik. Üstelik sürekli gelen bildirimlerle kesiliyor yolumuz. Okuru önemser hale gelip yorumlarla şekillenen yazılar da yazınca işler iyice çığırından çıkıyor. Yazı sadece o günü yaşayanlara hitap eder hale geliyor.  

Elbette her yazar okurunu yaşarken bulsun, hızlı dönüşler alsın ama "Okunması önemli değil" dediği an yazmaya başlayacağını unutmasın.

3 MAYIS 2020

HANDAN KILIÇ