BEREKET

"Biz seninle birbirimize inanarak uzak yaşadık" 

İnanmak gönülle olur, akıl bir yere kadar eşlik eder ya teslim olana. Hiç teslim etmeden bedenlerimizi, kalplerimizi birbirimizde bıraktık. İnandık bir olabileceğimize. Bir anaforun içine çekildik önce. Yutabilirdi. Kaybolmaktan korkmadık. Durmadık, direnmedik çünkü inanmıştık.

"Bir adanın denizinden ayrı kalması neyse" der ya şair bir düşün hangi ada denizden ayrı kalabilir. Biz kaldık. Kıyısız, çaresiz, yalnız... Deniz vazgeçilmezimizdi, bozkıra düştük. Dara gelemezdik, daraldık. Karanlık geçitlerde sıkıştık. Gökyüzüne hasretken denizi mırıldandık. Ömür geçiyor diye feryat ettik, ağladık. Denizsiz şehirler, kimliksiz yüzler, sahte dizelerde oyalandık. Umutsuz işlere ümit bağladık. Hasret kayıklarını dalgasız denizlerde batırdık. 

Yine de "Sürgünde şifa olacak sözcükler yetiştirdik" Çünkü bir kez inanmıştık bize. Ama gereklilikler çölünde sürgündeyiz işte. Denizden, adadan, kumsaldan, gün batımlarından ne kaldı geriye? Sadece tek tük mırıldanılan kelimeler, sadre şifa niyetine. Çöldeyim ama kuru değil içim. Adeta bir kaktüs gibi diriyim. Yaklaşana batan dikenlerim var, suyuma hasret, çöle düşenlerim.

"Ve birbirimize sakladık" aşkı. Öyle iyi sakladık ki, kendimiz bile bulamadık dönüp aradığımız yerde. Ne ada kaldı, ne deniz... Ne de biz, inandığımız, sözleştiğimiz yerde. Yine de denizle hasret, sürgünle şifa, inançla mesafe sürekli yer değiştiriyor, içimizde. Biz, hiç biz olamadık senle ama vazgeçmedik. Denizsiz adalarda, kalbe sürgün, kendimize hasret yıllar geçirdik. Sonunda kavuştuk camdan sırladığımız ayna içinde, birbirimizle değil ama başka birine dönüşmüş kendimizle...