NADAS

Nadasa bıraktılar beni; hava alıyorum şimdi; zenginleşiyorum.


O boşluk hissi ne kadar güzel


Bir şeyi büyütmek, bakıp beslemek, doğurmak zorunda değilim. Sadece kendim varım, kendim için içiyorum yağmurları, kendim için çekiyorum içime mis gibi havayı.


Tamamen boş da değilim elbete; benimle beslenenler, beni ev belleyenler var. İçimde yuva yapmış nice hayvan, bekleyen değerli mineraller, hatta derinlerimde madenler var. Çok ileri gidersem ateş de içimde ama ben şimdi sadece onunla beraberim; mavi gökler. Gözlerimi ona dikiyorum, ne verirse kabulüm, nelerle beslerse beni, nasıl süslerse gece mi hepsi kabulüm dür.


İçimde bir coşku var yalnızlığıma, kimsesizliğime rağmen iyiyim.


Geleceğe hazırlanmak... Daha güzeli var mı?


Yeni heyecanlar için beklemekle geçiyor günlerim: Acaba bağrımdan ne fışkıracak, neleri doğuracağım?


Köşede duran ağaçlarım var, onlarla ara sıra selamlaşıyorum ama çok da muhatap değilim. Madem bu yıl benim senem, madem izole olmalıyım herkesten, öyleyse yıldızları, yeni ayı izlerim, her gece rüzgârın okşadığı, dolunun ara sıra sertleşen o taşlarını da göğsümde yumuşatır, "Hayır, erimek, yok olmak istemiyorum" diye tükenişine üzülen o tanecikleri de teselli ederim. Sonra tüm gücümle sarılıp hücrelerime sızışını hissederim.


Güneşle de aram iyi; bazen kızıp çatır çatır çatlatmıyor değil beni ama bir döngünün parçalarıyız biz. Onunla varım, o da benimle güzel. İçime aldığım her şeyi sakinleştiririm, sarar sarmalar, kaygısız bir uyku çekmesini sağlarım. Dinlenince, başını kaldırıp göğe uzatma zamanı gelince yavaşça çekilirim önünden. Toprağım ben, anayım. Hem her şeyim hem hiçliği bilen, geçişe köprü, döngüye katkıyım.


Şimdi nadasla şen olmaktayım.


Handan Kılıç


11/4/2020