“ gözlerimi açtım, neredeyim? uyurken yatağımdaydım ,evimde, şu anda yemyeşil bir ormandayım bu nasıl olabilir?”
Bir an afalladım ama toparlanmam uzun sürmedi.
Tabi ya kaçırmışlardı beni; dünyamdan koparıp buraya bıraktılar. Ama hayır dedim onlara teslim olmayacağım, nerede uyanmayı dilersem orada uyanırım. Oysa bir sürü yönerge vardı elim kolum gözüm bağlı iken yüzüme okunan, ama inat ettim dayatmalara direndim. Sonra birden hepsinin sesi kesildi. Bu ormanda buldum kendimi. Yürüdüm, uyudum, dinlendim, sesleri, sessizliği, dinledim. Sahte ile gerçeği ayırt etmeyi öğrendim. Yine de kolay değildi yolculuk ama dert etmedim.
Belki de harikalar diyarına bu ormandaki kapıdan ulaşacaktım. Oraya varana kadar da zorluklardan geçeceksin dedim kendi kendime.
Bir büyüyüp bir küçülüyorum. Alice ‘in iksirli çayları yok yanımda yöremde, beni içine çeken o hayali düşüş oradan oraya gezdirirken yanından geçtiklerime kıyasla değiştiğimi anlıyorum...
Hep düşmüyorum hiç uçmuyorum ama arada yürüyorum, bazen yanımdan hızla koşan tavşanlar geçiyor. Selamlaşıyorum ama yarışmıyorum çünkü çok yorgunum bazen onların koşuşturmasını izlemek de yorucu oluyor.
Nedense bu ormanda hiç kaplumbağa yok. Ben onları arıyorum. En çok da masalıma giren haylazı! “Neredesin, adın ne senin, bari onu söyleseydin gitmeden” diye sesleniyorum. Ormanın derinliklerinden uğultular yükseliyor ama cevap gelmiyor.
Bir kaplumbağa olsaydı yoldaşım tavşanları izleyerek telaşlanmazdım. Günler uzun gelirdi güneş batmamak için direnirdi. Ormanda da olsan bir yoldaşın varsa gecen aydınlık, gündüzün ferahtır.
Her orman yeşilin binbir tonunu barındırsa da karanlıktır. Bu orman da karanlık ama korkutucu değil. Sesizliği bölen baykuş ötüşleri ara sıra içimi ürpertse de, korkmuyorum. Yalnızlıktan, karanlıktan, baykuşlar, yarasalar, yılanlardan...
Patikanın sonuna geldim, kapıyı bulmam an meselesi...
Sonrası mı, iyilik güzellik... Biz kalemimle kaç kere karanlığı yalnızlıkla deldik geçtik...
Handan Kılıç
22 Eylül 2020
İzmir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder