diyor, her nefeste son geliyor."
Ne kadar doğru bir cümle!
Duyunca yine seni hatırladım.
Kırılgandım, hayır güçlüsün dedin.
Dayanamıyorum dedim, sen en dayanıklısısın dedin.
Sende tanıdım ben, yoklukta varlığı görmeyi.
Ah be yalancıların vicdanlarına kaldın şimdi.
Sahtekarların adaleti ile tartıyorlar seni, beni.
Kendi ellerinle büyüttüklerin bile adalete perde.
Sen yine de bir mucize gibi ayaktasın.
Yaşadıklarını seyretmek beni yatağa düşürüyor bazen.
Kimler geldi kimler geçti kimler yitirildi daha kim bilir neler yaşanacak?
Çünkü hayattayız, yaşamak böyle bir şey, belanın içinden mucizelerle geçmek.
Muhteşem sandıklarının belanın diğer adı olduğunu, karanlık benliklerinin tünelinden çıkınca keşfetmek.
"Kimse kimsenin her şeyi olamazmış" en güzel yazın olmuş demiştin.
Ondan önce ve sonra binlerce satır yazdım okumadığın, okuyamayacağın.
Her şey olmaya gerek yok ama çok şey olabilir insan, insana.
İçim nasıl yaralı, senin canına batan camların kırıklarıyla.
Vicdansızların elinden ne zaman kurtulacaksın bilmiyorum.
Seni çok özlüyorum.
Senin gibi üç tane insan tanısaydım muhteşem bir hayatım olurdu.
Sen sevinciyle sevinirdin insanın.
Severdin ve söylerdin.
Hiç fesatlığını görmedim.
Sen ki cennetliktin, belki ondan bunca çektiğin.
Hep daha iyi olsunlar diye uğraştığın insanlar seni görmezden geliyor şimdi.
Görmesinler, dökülsün hepsi üzerinden ki, hafifle.
Geleceğin günü bekliyorum özlemle.
Handan Kılıç
1 Temmuz 2021
İzmir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder